مورالز مثل هر مخاطب ديگري، اهل خواندن كاميك‌ها است. مثل هر مخاطب ديگري و برخلاف آدم‌هاي عادي، به مرگ اسپايدرمن، به جنگيدن او با دشمنانش و مواردي اين‌چنين، از اعماق قلب اهميت مي‌دهد. او در اكثر دقايق فيلم، يكي از لباس‌هايي را مي‌پوشد كه طرفداران مرد عنكبوتي به تن مي‌كنند و با همين لباس، خودشان را نزديك به آن شخصيت مي‌بينند. مايلز با همين لباس، نيمي از نبردهايش را پشت سر مي‌گذارد. با لباسي كه شبيه به همان پوشش‌هايي به نظر مي‌رسد كه در دنياي واقعي، طرفداران در رويدادهايي همچون كاميك-كان، به تن مي‌كنند. به تن داشتن اين لباس و پيروزي‌ها و شكست‌هايي كه پسر نوجوان همراه با آن تجربه‌شان مي‌كند، همه و همه در نهايت منجر به پوشيدن لباس واقعي يك ابرقهرمان توسط او مي‌شوند. يعني مايلز مورالز در ابتدا مثل ما يكي از طرفداران ابرقهرماني دوست‌داشتني است و در نهايت، تبديل به ابرقهرماني دوست‌داشتني مي‌شود.

تمركز واضح فيلم روي يك قهرمان تعيين‌شده و قابل درك، سبب مي‌شود كه بفهميم چرا هركدام از كاراكترهاي ديگر آن، نه كم يا زياد، كه دقيقا به ميزان لازم پخته به نظر مي‌آيند. مثلا اسپايدرمن نوآر، پني پاركر و اسپايدر-هم، مطلقا موجوداتي هستند كه اولا بايد در نبردها تاثير مثبت‌شان را بگذارند و دوما، از منظر افزايش تنوع بصري و شوخي‌هاي قرارگرفته در اثر، آن را ياري كنند. آن‌ها يقينا در تصوير بزرگي كه از Spider-Verse و همه‌ي حرف‌هايش در ذهن‌مان ترسيم مي‌كنيم، مكان سفت‌وسختي را براي خود در نظر گرفته‌اند و ابدا كاراكترهايي بي‌خاصيت يا اضافي به شمار نمي‌روند. اما در عين حال، اثر مستقيمي روي هسته‌ي اين قصه يعني مايلز مورالز هم ندارند. 

برنده‌ي جايزه‌ي بهترين انيميشن اسكار 2019، با تصويرسازي‌هايش حس شيرين ورق زدن كتاب‌هاي كميك را تقديم‌تان مي‌كند و با داستان‌گويي‌اش، چرايي ارزشمند بودن دنبال كردن اين قصه‌ها را به يادمان مي‌آورد. همراه نقد ما باشيد.

جمع كردن چندين و چند قهرمان ابرقهرمان گوناگون در كنار يكديگر، اين‌روزها يكي از جدي‌ترين طرح‌هاي داستاني فيلم‌هاي سودآورترين زيرژانر سال‌هاي اخير سينماي هاليوود به حساب مي‌آيد. به اين دليل كه مطابق با موفقيت‌هاي مارول، ثابت شده است اگر مردم حاضر باشند براي ديدن داستان «مرد آهني» (Iron Man) يا «كاپيتان آمريكا» (Captain America) هرطور كه هست خودشان را به سالن‌هاي سينما برسانند، اگر هر دوي آن‌ها را در يك فيلم قرار بدهيد، احساس خلق‌شده در وجودشان دو برابر مي‌شود! اين فرمول، بدون شك توسط كوين فايگي و با برنامه‌ريزي‌هاي بلند و موفقيت‌آميز او براي دنياي سينمايي مارول، شكل گرفت و هرچه‌قدر هم كه استوديوهاي بيشتري تلاش به بهره بردن از آن داشتند، بيش از پيش شكست‌هاي گاه و بي‌گاه‌شان باعث مي‌شد همه دائما به تقليدپذير نبودن آن ايمان بياورند.